به آستانه رسیدم، از آن نگاهِ عمیق

به آستانه رسیدم، از آن نگاهِ عمیق

درونِ سینه ی تنگم، نشسته آهِ عمیق

به بُهتِ خود چه بگویَم، که اینچنین بی خود

درونِ خالِ تو افتاده، مثلِ چاهِ عمیق

سیاه کرده تمامِ سکوتِ هر روزم

تو و؛ اشاره و؛ من: شوقِ اشتباهِ عمیق!

هبوطِ ما به بهشتی که جاودان باشد

لب است و سُرخِ محبَّت، همین گناهِ عمیق!

طلوعِ صبح و امیدی که بسته ام در دل

دوباره بر تَبِ آغوش و پرتگاهِ عمیق

از: احمدرضا زارعی